Παρασκευή πρωί λοιπόν και είμαστε στημένοι στην εκκίνηση της πρώτης ειδικής Querol, 5,4,3,2,1 Go. Και όμως δεν είναι πια όνειρο! Γρήγορη ειδική στην αρχή, με πολλά χώματα και μπούκες αλλά η έλλειψη ενδοσυνεννόησης δεν μας αφήνει να την χαρούμε όσο θέλαμε. Παρόλο το πρόβλημα, δεύτερος χρόνος και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Λες? Τι θα κάνουμε στην επόμενη χωρίς να ακούω τον Νίκο? Σκέψεις που κυριαρχούν στην απλή διαδρομή αλλά τελικά η επόμενη ειδική ακυρώνεται και βρισκόμαστε πίσω στο σέρβις.

          Το αυτοκίνητο ετοιμάζεται, η ενδοσυνεννόηση αλλάζει και βρισκόμαστε πάλι στην Querol.  Πιο πολλά τα χώματα και πιο δύσκολη η εύρεση καθαρής γραμμής αλλά η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει πιο πολύ αυτό από την πολύ, μα πάρα πολύ καλή άσφαλτο που κάνει το Fiesta να σηκώνετε στις δυο ρόδες σε πολλά σημεία από το πολύ κράτημα( overgrip που λένε και οι άγγλοι). Τελικά το πρόβλημα της ενδοσυνεννόησης οφείλετε στο κράνος του Νίκου και κάνοντας υπομονή ξαναφτάνουμε στο σέρβις όπου και θα το αλλάζαμε. Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε στην δεύτερη θέση μόλις 8.6''. πίσω από τον πρώτο, και αποφασίζουμε να κινηθούμε πιο γρήγορα με στόχο την πρώτη θέση στο τέλος του σκέλους.

          Και πράγματι, δυο πρώτοι χρόνοι μας φέρνουν 5.5'' μπροστά από τον Biassion και τα χαμόγελα στην ομάδα είναι διάπλατα. Τελικά είναι όνειρο η πραγματικότητα? Έχω μπερδευτεί. Σέρβις λοιπόν, Parc Ferme και το πρωί πάλι από την αρχή.

Αχ αυτό το πρωί! Μπαίνω στο αμάξι, βάζω εμπρός, πατώ συμπλέκτη και...ΤΙΠΟΤΑ. Τα υγρά έχουν φύγει, και ο συμπλέκτης είναι πια διακοσμητικός. Ένα κενό από το στομάχι κυλάει στα πόδια και νιώθω την γη να χάνεται. Δεν μπορεί σκέπτομαι, εφιάλτης είναι, κοιμάσαι ακόμα λέω (η αλήθεια είναι ότι με τέτοια πρωινά ξυπνήματα κάθε μέρα μπερδεύεσαι!). Δυστυχώς όμως ήταν πραγματικότητα όπως πραγματικότητα ήταν και η απώλεια σχεδόν δυο λεπτών από ποινή καθυστέρηση εξόδου από το Service Park, ρίχνοντας μας δευτέρους και κόβοντας μας τα φτερά.

          Λένε ότι η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται και μάλλον έχουν δίκιο αφού στην συνέχεια της ημέρας μετά από ένα λάθος μου βρισκόμαστε σε ένα ανάχωμα με τον εμπρός δεξιό τροχό εκτός ψαλιδιού! Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρηθήκαμε πιο πολύ για την πρωινή καθυστέρηση παρά την εγκατάλειψη, αλλά αυτά έχουν οι αγώνες. Περιμένοντας το τέλος της ειδικής για να επιστρέψουμε στο σέρβις, το ηθικό αναπτερώνετε από τα μηνύματα που έρχονται στο κινητό. ¨ Το κεφάλι ψηλά, μας κάνατε υπερήφανους¨ Τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η εμπειρία απίστευτη, μοναδική. Στο σέρβις μας περιμένει ο Μιχάλης Ζώτος. Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ αλλά από μακριά τον κατάλαβα αναγνωρίζοντας τον από τα περιοδικά. Μου δίνει το χέρι και μου λέει ¨Μιχάλης Ζώτος, μπράβο σας. Δεν φαντάζεστε τι έχετε κάνει. Έρχονται και με ρωτάνε για εσάς και είμαι πολύ χαρούμενους. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Μπράβο¨ Μπα, όνειρο είναι...

          Ξύπνημα για την τελευταία μέρα στις 5:30 το πρωί, και δυστυχώς είμαστε πολύ μακριά από την διεκδίκηση της τέταρτης θέσης όποτε, πάμε να ¨ταξιδέψουμε¨ στον τερματισμό διορθώνοντας όπου είναι απαραίτητο τις σημειώσεις. Μια, δυο, τρεις ειδικές σε μέτριο-κρατημένο ρυθμό και πέντε χιλ πριν την αρχή της τελευταίας ειδικής κτυπάει το κινητό. ¨ Ο μπροστινός σας έχει πρόβλημα με την κρεμαγιέρα, προσπαθήστε για την τέταρτη θέση¨. Ωραία σκέφτομαι αμέσως μιας και αποκτάει και πάλι ενδιαφέρον η μέρα, έστω και στην τελευταία ειδική. Πολύ γρήγορος ο ρυθμός πια, και πρώτος χρόνος, 1,29 λεπτά η διάφορα με τον τέταρτο, αλλά δυστυχώς θέλαμε ακόμα 20'' περίπου. Κρίμα, αλλά δεν πειράζει, ο τερματισμός και οι εμπειρίες είναι η ικανοποίηση του πληρώματος και της ομάδας. Όσο για τα ΟΝΕΙΡΑ, έχουμε άλλα πέντε. Ποιος ξέρει? ΙΔΩΜΕΝ...