Την ώρα του αγώνα η ένταση κρατάει τα νεύρα τεντωμένα, βρίσκεσαι σε κάτι που θα μπορούσε ποιητική αδεία να χαρακτηριστεί  παράλληλη πραγματικότητα. Οσο περνούν οι μέρες συνειδητοποιούμε τι ακριβώς έγινε με το Subaru που είχε το νούμερο 60 και κοπανιόταν στις ειδικές της Αττικοβοιωτίας.

Όταν κάνεις κάτι, καν το σωστά. Δεν μου το έχει πει αλλά είμαι σίγουρος πως είναι το motto του Παύλου Αθανασούλα. Διαφορετικά αυτός ο άνθρωπος δεν θα προετοίμαζε επί έναν χρόνο τη συμμετοχή μας στο Ακρόπολις του 2008 ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο άρτια. Έτσι το αυτοκίνητο πάτησε ελληνικό χώμα. Το Subaru Impreza N12B της Aimont θα κοντραριζόταν στα χέρια μας με τα νεότερα ξαδέρφια του και τα ταχύτατα Evo IX που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις του PWRC. Φέτος η συμμετοχή μας θα συμπεριλαμβανόταν στο PWRC, γι αυτό και θέλαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν την καλύτερη δυνατή εμφάνιση. ’λλωστε ο αγώνας ήταν γνωστός από πέρσι και τα γραπτά τσεκαρισμένα πως περνούσαν, τα περισσότερα ακόμη και μισή ταχύτητα πάνω. Ο Λάμπρος? Ράλλυμαν. Ούτε δοκιμές, ούτε τίποτα. Έχουμε τα γραπτά, τα εμπιστευόμαστε, θα τα περάσουμε. Η εμπλοκή στο Fiesta Sporting Trophy τον εξέλιξε θεαματικά σε οδηγικό τρόπο σκέψης.

Η πρώτη επαφή με το αυτοκίνητο? Αποκαρδιωτική για το Λάμπρο, με προϋποθέσεις για μένα. Παραπονιόταν ο Λάμπρος πως το αυτοκίνητο γύριζε, ξεχνώντας πως είχε να πιάσει αγωνιστικό τιμόνι ένα χρόνο. Υπομονή Λάμπρο, έχουμε Shakedown και τρεις μέρες αγώνα, θα το βρεις...

Έτσι και έγινε, το Impreza στήθηκε στα μέτρα μας και το πρωί της παρασκευής ήμασταν στημένοι στην εκκίνηση της Ε.Δ. Σχηματάρι. Στόχος? Η απόλυτη επίδοση, χωρίς λάθη, χωρίς υπερβολές, με στρατηγική βαθιά χαραγμένη στα μυαλά και των δύο. 3,2,1, Go!!! Μπορεί η τριήμερη περιπέτεια να άρχισε με ένα συναίσθημα δέους κάτω από τον ιερό βράχο αλλά ο πραγματικός πόλεμος ξεκινάει στο χώμα. Τριάντα, τρίτη αριστερή, χάνεται δεξιά πηδάει σανίδα εκατό και το ταξίδι αρχίζει να ξετυλίγεται μπροστά μας. Η πρώτη ειδική τελειώνει πριν ακόμη το καταλάβουμε και ο χρόνος? Πραγματικά απίστευτος! Τρίτος production και ακόμη δεν αρχίσαμε! Ανυπομονησία να πάμε στη δεύτερη. Μπαίνουμε στη Θήβα και ο ρυθμός είναι αυτός. Ταξιδεύουμε ταχύτατα ώσπου ο Λάμπρος με το χαρακτηριστικό του τρόπο όταν αγχώνεται λέει πως κάτι δεν έχουμε εμπρός. Λάστιχο? Δυστυχώς κάτι πιο σοβαρό, χωρίς λόγο ο τροχός είχε αποκτήσει δική του θέληση, τελείως ανεξάρτητη από το τιμόνι μας. Παγώσαμε, το καταλάβαμε πως όλα χάθηκαν για μια διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο. Πόσο κρίμα -- και ενώ είχαμε ξεκινήσει τόσο καλά... Μάταια προσπαθούσαμε για 30 λεπτά να ξαναβάλουμε το Mcpherson στο ψαλίδι χωρίς αποτέλεσμα και τελικά εγκαταλείψαμε ξεκινώντας την επόμενη μέρα χρησιμοποιώντας Superally, 25 λεπτά πίσω από τον πρώτο. Κρίμα που η βίδα από το μπαλάκι δεν συμμερίστηκε τις απόψεις μας και δεν μπορέσαμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο για τη χώρα μας σε επίπεδο PWRC.

Από εκεί και έπειτα κάναμε καταπληκτικό αγώνα σε όλα τα επίπεδα σημειώνοντας αξιοζήλευτους χρόνους και καλύπτοντας τη διαφορά μέχρι να ανεβούμε στη θέση των πρώτων Ελλήνων. Ζήσαμε μάλιστα κάτι μαγικό μέσα στα Πίσσια 2, την ειδική που κερδίσαμε το Production. Μέσα στο αυτοκίνητο επικρατούσε μια περίεργη ατμόσφαιρα, σαν να βρίσκεσαι στο κέντρο μιας ορχήστρας και όλα γύρω να βρίσκονται σε μια περίεργη, jazz αρμονία. Οδηγός, συνοδηγός, αυτοκίνητο, τα πάντα κουρδισμένα, ψυχικά συνδεδεμένα. Στο Stop φάνηκε ο λόγος που συνέβη όλο αυτό... πρώτος χρόνος Production. Αυτό που νιώσαμε απλά δεν αποτυπώνεται με γράμματα, τα γράμματα σβήνουν από το χαρτί όταν χυθούν επάνω τους τα δάκρυα χαράς...

Δεν ήταν όμως μόνο τα Πίσσια 2. Δείξαμε με τους χρόνους στις ειδικές πως μπορούσαμε να είμαστε μέσα στην τριάδα του PWRC, μας έμαθαν οι ξένοι, ήρθαν Ιταλοί δημοσιογράφοι, ήρθαν από την Prodrive να δουν ποιοι είναι αυτοί οι Έλληνες... μας παρότρυναν να τρέξουμε σε όλο το production... με τι λεφτά όμως... Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, δεν είναι για ιδιωτικές συμμετοχές. Η ομάδα μας, η Aimont Subaru Team Italy δεν είχε ξανακερδίσει ποτέ ειδική στο PWRC, είχαν κατασυγκινηθεί και οι μηχανικοί έδιναν τα πάντα για να είναι το αυτοκίνητο όσο πιο αξιόμαχο γίνεται. Τους ρωτήσαμε πως ένιωσαν όταν είδαν στα online αποτελέσματα πως κερδίσαμε την ειδική. 'Σαν να κερδίσαμε τον αγώνα, σας ευχαριστούμε πολύ'. Εμείς τους ευχαριστούμε.

Η εμπειρία ήταν απίστευτη... ποτέ ξανά ένα Ελληνικό πλήρωμα δεν έπαιξε έτσι τους ξένους... Ξαναλέω κρίμα που δεν μπορέσαμε να πάρουμε μια διεθνή διάκριση για τη χώρα μας. Μένουν όμως οι χρόνοι στις ειδικές που έκαναν όλους τους ξένους να αναρωτιούνται πως ένα Subaru περασμένης γενιάς κερδίζει τα πρώτα 10 Mitsubishi -- και για εμάς η θέση των πρώτων Ελλήνων στο Acropolis του 2008...